The anxiety cycle!

Shadows creep, darkness falls

A weight upon my chest, it calls

Anxiety's relentless, nagging voice

Whispers fears, a haunting choice

My mind, a maze, lost and alone

Thoughts racing, like a runaway tone

Fear and doubt, a toxic blend

A never-ending cycle, my heart does contend

Depression's fog, it slowly creeps

A heavy mist, my soul it keeps

Grey skies weep, tears fall like rain

A sorrow so profound, it's hard to explain

I search for light, a guiding ray

A beacon in the darkness, to lead the way

A gentle breeze, to soothe my soul

A calming peace, to make me whole

But still, I hold on to hope's thin thread

A glimmer of a chance, to rise from the dread

To face the fears, to calm the storm

To find my strength, to heal and transform..

After writing a poem and crying for three days, I told Shalini that my life feels meaningless and confided in Sabir about my loneliness, and so much more drama ensued... And then, the heroine arrives: my bloody menstrual cycle!

My dear lord.. How am i supposed to know if i am actually sad or just stupid PMS again!! Retrospectively the major fights in my life, the stupidest decisions and even break ups happened during this time of a month. I usually write during PMS.. So its not the writer deepa writing but the PMSing crying deepa writing.. And so many are about anxiety and depression because thats what these 2-3 days are all about every month. How does other women deal with it?...being this hormonal? I cant deal with it even after these many years of practice.

 

Me crying here during PMS, megha crying there in postpartum, my mom slowly loosing her temper lately due to menopause.. Good lord, Dont you think its a little unfair to make a gender this hormone driven. Sheldon was right! Slaves of emotions indeed!.. Rather slaves of hormones! 

Oh stupid me.. Now, after the PMS drama phase, the poem does sound stupid doesn't it?

To find strenth and heal.. Oh shut up silly🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️

Okay will see you  next month, almost same time, with a brand new drama poem!

PMSing Deepa

Bhopal

അമ്മച്ഛൻ

                              

               

   

എന്റെ പഴയ വീട്ടിലെ പത്തായത്തിൽ അമ്മച്ഛൻ മരിച്ചുകിടക്കുന്നതായി ഞാൻ ഇന്ന് രാവിലെ ഒരു സ്വപനം കണ്ടു. ഇതിനെ ദുസ്വപ്നമെന്നാണോ പറയേണ്ടതെന്നു ഒരു നിമിഷം ഞാൻ ആശങ്കപ്പെട്ടു. എന്റെ അമ്മച്ഛൻ വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപേ മരിച്ചുപോയതാണ്. അന്നെന്റെ എംബിബിസ് പ്രീപ്രൊഫ് എക്സാം നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. അമ്മച്ഛൻ മരിച്ചെന്നു ആരും തന്നെ എന്നോട് പറഞ്ഞില്ല. ഫേസ്ബുക് ഇൽ രാജുമാമന്റെ പോസ്റ്റ്‌ കണ്ടാണ് ഞാൻ മരണവിവരം അറിഞ്ഞത്. പിന്നീടുള്ള കാഴ്ചകൾ അസഹനീയം ആയിരുന്നു. അശ്വസിപ്പിക്കാൻ ഒരാളില്ലാതെ, കെട്ടിപിടിച്ചു കരയാൻ ഒരാളില്ലാതെ ഞാൻ ഒരു ഹോസ്റ്റൽ മുറിയിൽ ദിവസങ്ങൾ കഴിച്ചുകൂട്ടി. അമ്മച്ഛൻ 5 വർഷത്തോളമായി കിടപ്പിലായിരുന്നു. മരിക്കുന്നതിന് 2 ദിവസം മുൻപ് അമ്മ വിളിച്ചപ്പോൾ അമ്മച്ചന് ഫോൺ കൊടുക്കണോ എന്ന് ചോദിച്ചിരുന്നു, അന്ന് ഞാൻ വേണ്ട ന്നു പറഞ്ഞു. പരീക്ഷയുടെ ഇടയിൽ എനിക്ക് ആരോടും സംസാരിക്കാൻ തോന്നിയില്ലായിരുന്നു. എനിക്ക് ഇന്ന് വരെ ആ പശ്ചാത്തപത്തിൽ നിന്ന് പുറത്ത് കടക്കാൻ സാധിച്ചില്ല. അമ്മച്ഛൻ മരിച്ചുകഴിഞ്ഞു പലരും അമ്മച്ഛനെ സ്വപ്നത്തിൽ കണ്ടതായി പറഞ്ഞപ്പോഴും എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളിൽ മാത്രം അമ്മച്ഛൻ ഒരിക്കൽ പോലും വന്നില്ലല്ലോ എന്ന് ഞാൻ വ്യാകുലപ്പെട്ടു. ഇതിനിടെ കഴിഞ്ഞ വർഷങ്ങളിൽ ഒരു തവണ അമ്മച്ചനും അമ്മമ്മയും എന്റെ സ്വപ്നത്തിൽ വന്നു. ഗുരുവായൂർ മമ്മിയൂർ അമ്പലത്തിന്റെ മുന്നിൽ ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും നില്കുന്നതായിട്ടായിരുന്നു ആ സ്വപ്നം. ഇന്നലെ ആണ് വീണ്ടും ഞാൻ അമ്മച്ചനെ സ്വപ്നത്തിൽ കണ്ടത്. അങ്ങനെ എങ്കിലും വീണ്ടും കണ്ടല്ലോ എന്ന് എനിക്ക് ഒരല്പം സന്തോഷവും, എന്നാൽ ദുഖിപ്പിക്കുന്ന ആ കാഴ്ചയുടെ വേദനയും ഇന്നു മുഴുവൻ എന്നെ പിന്തുടർന്നു, അമ്മച്ചന്റെ പഴയ സൈക്കിൾ ഉം, അതിനു മുന്നിൽ എനിക്കിരിക്കാനുണ്ടാക്കിയ ചെറിയ സീറ്റ്‌ഉം, പാടത്തു ഞങ്ങളെല്ലാം ചേർന്ന് തെങ്ങിന് വെള്ളം നനക്കുന്നതും, അമ്മച്ചന്റെ ഊന്നു വടിയും ചന്ദനക്കുറിയും. അമ്മമ്മ ദേഷ്യം പിടിക്കുമ്പോൾ അമ്മച്ഛൻ പാടുന്ന പാട്ടും... " മുല്ലപ്പൂ പല്ലിലോ.. മൂക്കുത്തി കവിളിലോ... "😅 ഇന്നു മുഴുവൻ എന്റെ മനസ്സിൽ അമ്മച്ചനായിരുന്നു.

പണ്ട് ഞാൻ നന്നേ കുഞ്ഞായിരുന്ന കാലത്ത് അമ്മച്ഛനും അമ്മമ്മയും മാസം തോറും ഗുരുവായൂർ തൊഴാൻ പോകുമ്പോൾ ഞാൻ ആയിരുന്നു കൂടെ പോയിരുന്നത്. അവിടെ എത്തുന്നത് വരെ അമ്മച്ചന്റെ മടിയിൽ കിടന്നുറങ്ങി, അമ്മച്ചന്റെ മേലാകെ ശർദിച്ചു നശിപ്പിച്ചു, അതും പോരാഞ്ഞു രാത്രി ഹോട്ടൽ മുറിയിലെ കിടക്കയിൽ മൂത്രം ഒഴിച്ച് അമ്മച്ചന്റെയും അമ്മമ്മയുടെയും ഉറക്കം കളയുന്നതൊക്കെ അന്നത്തെ എന്റെ പ്രദാന വിനോദങ്ങളായിരുന്നു.

എനിക്ക് ഒരു 5 വയസൊക്കെ കാണുമാരിക്കും.. അന്ന് ഒരു സംഘ നിർത്തത്തിനോ മറ്റോ തലയിൽ വെപ്പുമുടി വക്കാൻ നോക്കിയപ്പോൾ ഞാൻ വേദനിച്ചു കരയാൻ തുടങ്ങി, അന്നെന്റെ വിഷമം കാണാൻ പറ്റാതെ, ആ ടീച്ചറെ അമ്മച്ഛൻ ചീത്ത പറഞ്ഞു മുടി വക്കാൻ സമ്മതിച്ചില്ല. ഒടുവിൽ ബാക്കി 5 കുട്ടികളും മുടി കെട്ടിയ കുറത്തികളായി ഡാൻസ് കളിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ മാത്രം ഒരു boycut ഉള്ള കുറത്തി ആയി 😅.

എന്നെ ആദ്യമായി ചിത്രം വരയ്ക്കാൻ ദേവദാസ് സർ ന്റെ ക്ലാസ്സിൽ കൊണ്ട് ചെയ്തതും, പണ്ട് ഞാൻ ചൊല്ലുന്ന കവിത കേൾക്കുന്നതും എന്റെ ചിത്രങ്ങൾ കണ്ട് അഭിനദിക്കുന്നതും, ഞാൻ അവിടെ നിന്നും കോളേജ് എത്തുന്ന വരെ എന്റെ ട്രെയിൻ പോകുന്ന വഴി ഓർത്തു അമ്മയോട് ചോദിക്കുന്നതും മരിക്കുന്നതിന് 6 മാസം മുൻപ് കയ്യിലെ ആനവാൽ മോതിരം ഊരി എന്റെ കയ്യിൽ തന്നതും വരെ ഒരായിരം ഓർമ്മകൾ ഇന്ന് എന്നെ കരയിപ്പിച്ചു. അമ്മച്ഛൻ മരിച്ചത് ഒരു ഗുരുവായൂർ ഏകാദശി ക്കാണ് അന്ന് സ്വർഗ്ഗത്തിന്റെ വാതിൽ തുറക്കുന്ന ദിവസം ആണെന്നാണ് വിശ്വാസം.

സ്വർഗത്തിൽ അല്ലാതെ എന്റെ അമ്മച്ഛൻ വേറെ എവിടെ പോകാനാണ്!

കാശി

വാരാണസി പോകാൻ ചുരുങ്ങിയത് 2-3 വർഷം എങ്കിലുമായി ഞാൻ ആലോചിക്കുന്നു. എല്ലാ തവണയും എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ കാരണം വന്നു അത് മുടങ്ങിപോകും. ഇത്തവണ ഉണ്ണി വരുന്ന കാരണം കൊണ്ട് അതങ്ങനെ നടന്നു. പതിവ് പോലെ ഇന്ത്യൻ റെയിൽവേ 3 മണിക്കൂർ താമസിച്ചാണ് വരുന്നത്. പുലർച്ചെ 4 മണിക്ക് എത്തേണ്ട ട്രെയിൻ ആയിരുന്നു, പക്ഷെ ട്രെയിൻ 3 മണിക്കൂർ ലേറ്റ് ആണെന്ന് ixigo ലും irctc യിലും കണ്ടു. അങ്ങനെ 5 മണി കഴിഞ്ഞു ഇറങ്ങിയാൽ മതിയാവും എന്ന് തീരുമാനിച്ചു നമ്മൾ മൂന്നുപേരും ഉറങ്ങാൻ കിടന്നു. 5 മണിക്ക് ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു ixigo ളു നോക്കിയപ്പോൾ ട്രെയിൻ കവർ ചെയ്ത് 5.15 നു എത്തും എന്ന് കണ്ടു. ഞാൻ ചാടി എണീറ്റു സാബിർ നെയും ശാലിനിയെയും വിളിച്ചു പെട്ടെന്ന്  ഇറങ്ങാൻ പറഞ്ഞു കിട്ടിയതൊക്കെ കയ്യിൽ എടുത്തു ഒരു cab ബുക്ക്‌ ചെയ്ത് ഹോസ്റ്റൽ നു പുറത്തെത്തി. Irctc യിൽ അപ്പോഴും സമയം 5.45 നു വരും എന്ന് തന്നെ ആണ് അപ്ഡേറ്റ് ചെയ്തിരുന്നത്. എങ്കിലും എന്റെ ixigo യിൽ ഉള്ള വിശ്വാസത്തിൽ കുറവൊന്നും വന്നില്ല. Uber വന്നു guard ഗേറ്റ് ഒക്കെ തുറന്നു, സ്റ്റേഷൻ ഇൽ എത്തിയപോഴേക്കും സമയം 5.28 ആയി. നമ്മൾ വന്നു 2 മിനിറ്റ് ഇൽ ട്രെയിൻ വന്നു. അങ്ങനെ എങ്ങനെ ഒക്കെയോ മിസ്സ്‌ ആവേണ്ടിയിരുന്ന ഈ യാത്ര വീണ്ടും തുടർന്നു. 

ട്രെയിൻ എന്നത്തേയും പോലെ തന്നെ!  യൂസ് ചെയ്‌ത ബെഡ്ഷീറ്റും പില്ലോയും ഞങ്ങളുടെ സീറ്റ്‌ ഇൽ ഉണ്ടാരുന്നു. നമ്മളുടെ സീറ്റ്‌ ഇൽ ഒരു കൂസലും ഇല്ലാതെ ഉറങ്ങുന്ന ആൾകാഫെ ഒക്കെ വിളിച്ചു അടി ഉണ്ടാക്കി സീറ്റ്‌ ഒക്കെ ശരിയാക്കി ഒന്നുറങ്ങാൻ കിടന്നപ്പോഴേക്കും നേരം 7 മണി ആയി. 

കഷ്ടപ്പെട്ട് ബുദ്ദിമുട്ടി ഒന്നുറങ്ങി വന്നപ്പോഴേക്കും സാബിർ എഴുന്നേറ്റു ചവിട്ടാൻ തുടങ്ങി. അങ്ങനെ അക്കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനം ആയി. ആ ബോഗി മുഴവൻ കൂട്ടിയാൽ ഒരു 10 കുട്ടികളെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നു. 10-14 മണിക്കൂർ കരച്ചിലും ബഹളവും, ആഹാ!

അങ്ങനെ ഇഴഞ്ഞു ഇഴഞ്ഞു, 13 മണിക്കൂർ കൊണ്ട് എത്തേണ്ട സ്ഥലത്തേക്ക്, ഏകദേശം 24 മണിക്കൂർ എടുത്തു മന്ദം മന്ദം പോകുന്ന ഈ മന്ദാകിനി എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നു.എനിക്ക് ട്രെയിൻ യാത്രകൾ മടുത്തു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. 

12 മണിക്കൂർ കൊണ്ട് എത്തേണ്ട സ്ഥലത്ത് എത്താൻ, ഈ ട്രെയിൻ 22 മണിക്കൂർ എടുത്തു. സാബിർ കുറെ ബുക്ക്‌ വായിച്ചു, ഉറങ്ങി. ഞാനും ശാലിനി യും കുറെ സംസാരിച്ചു, പുറത്ത് നോക്കി കാടും പടലും കണ്ടിരുന്നു. ഇടക്കിടെ അതും ഇതും വാങ്ങി കഴിച്ചു രാത്രി ആക്കി.

Banaras ആൻഡ് വാരാണസി ജംഗ്ഷൻ എന്നിങ്ങനെ രണ്ടു സ്റ്റേഷൻ ഉണ്ട് കാശിയിൽ. വാരാണസി ജംഗ്ഷൻ ആണ് വലിയ സ്റ്റേഷൻ, രണ്ടും തമ്മിൽ 4 കിലോമീറ്റർ ദൂരമേ ഉള്ളൂ എങ്കിലും ഇന്റർനെറ്റ്‌ ഇൽ ഒരു മണിക്കൂർ delay കാണിച്ചിരുന്നതിനാൽ ഞങ്ങൾ banaras ഇൽ ഇറങ്ങി. Uber onnum കിട്ടിയില്ല. സമയം രാത്രി 1 മണി ആയിരുന്നു. ഉണ്ണിയും ഷബാനയും ഏകദേശം അതെ സമയത്ത് വാരാണസി ജംഗ്ഷനിൽ വന്നിറങ്ങി. ഞങ്ങൾ ഓട്ടോ പിടിച്ചു ഹോട്ടൽ ലേക്ക് എത്തി. അവരും. ഒരു ഡോർമെറ്ററി യിൽ പ്രതീക്ഷിക്കാവുന്നതിലും സൗകര്യങ്ങൾ ഉള്ള luxurious ആയ ഒരു ഹോസ്റ്റൽ ആയിരുന്നു അത്. ' pearl courtyard '.

രാവിലെ 9 മണി ആയപ്പോഴേക്കും ഉണ്ണിയും ഷബാനയും ഞങ്ങളെ വിളിക്കാൻ തുടങ്ങി. എനിക്ക് ഉറക്കം മതിയായിരുന്നില്ല. ഉറക്കത്തേക്കാൾ മനോഹരമായ ഒന്നും തന്നെ ജീവിതത്തിൽ ഇല്ലെന്നുള്ള കാഴ്ചപ്പാടിലാണ് ഞാൻ ഈ ഇടെ ജീവിച്ചുപോകുന്നത്. എങ്കിലും വേറെ വഴി ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ട് ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു. എല്ലാവരും റെഡി ആയി പുറത്ത് ഇറങ്ങിയപ്പോഴേക്കും സമയം 10 മണി കഴിഞ്ഞു. തൊട്ടടുത്തുള്ള ഒരു കടയിൽ നിന്നും ബ്രേക്ഫാസ്റ് കഴിച്ചു, അടുത്തുള്ള ഒരു ആളൊഴിഞ്ഞ അമ്പലത്തിൽ കയറി തിരിച്ചു ഇറങ്ങിയപോഴേക്കും ഉച്ച ആയി. ഞങ്ങളുടെ ഡോർമെറ്ററി യിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന പ്രിയങ്ക പറഞ്ഞത് അനുസരിച് കാശി ക്ഷേത്രത്തിൽ പോകുന്നതിനു മുൻപ് kalbairav temple ഇൽ പോകാൻ തീരുമാനിച്ചു.അവിടെ എത്തിയപോഴേക്കും അമ്പലം അടച്ചുപോയി, പിന്നീട് 3 മണിക്കേ തുറക്കൂ എന്നുള്ളതുകൊണ്ട് അത് വരെ ഞങ്ങൾ വാരാണസിയുടെ ഇടുങ്ങിയ വഴികളിലൂടെ നടന്നു, ഗംഗ തീരത്ത് ചെന്നെത്തി. മണൽ വാരി എറിഞ്ഞാൽ നിലം തൊടാത്തത്ര ജനങ്ങൾ. റോഡിൽ ലും, നദിക്കരയിലും എല്ലായിടത്തും ജനങ്ങൾ, പാൻമസാല യുടെ മണം, വണ്ടിയുടെ ഹോണടി ശബ്ദം, വഴി നീളെ പശുക്കൾ, പട്ടികൾ. ആകെപാടെ തിക്കും തിരക്കും. എനിക്ക് ശ്വാസം മുട്ടി. 

3 മണി ആയപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ തിരിച്ചു kalbairav temple ഇൽ എത്തി അവിടെ കണ്ണെത്താത്ത ദൂരത്തു ക്യൂ.മലയാളികൾ, മദിരാസികൾ, ഇതരഭാഷക്കാർ ആകെ കലപില. ഒന്ന് രണ്ടു മണിക്കൂർ നിന്ന് ഒടുവിൽ ഞങ്ങൾ അമ്പലത്തിൽ എത്തി. അവിടെ അതിലും വലിയ തിരക്ക്. ഒടുവിൽ തിക്കി തിരക്കി ഞെങ്ങി ഞെരങ്ങി ഞങ്ങൾ തൊഴുതിറങ്ങി. അപ്പോഴേക്കും എനിക്ക് മതിയായി. രാത്രി ആയപ്പോഴേക്കും തിരക്ക് പതിന്മടങ്ങായി, റൂമിലെത്താൻ കൊറേ പാടുപെട്ടു, അവിടെ നിന്നും കിട്ടിയതൊക്കെ കഴിച്ചു ഞാൻ കിടന്നുറങ്ങി. യാത്രകളൊക്കെ മടുത്തുതുടങ്ങിയതായി എനിക്ക് തോന്നി.

അടുത്ത ദിവസം രാവിലേ 4 മണിക്ക് എണീറ്റു റെഡി ആയി ഞങ്ങൾ ഗംഗ ആരതി കാണാൻ പോയി. സാബിർ ഉറക്കം ആയിരുന്നോണ്ട് വന്നില്ല. രാവിലെ 6 മണിക്ക് ഗംഗ ആരതി നടക്കുന്നത് അസി ghat ഇൽ മാത്രമാണ്. ഞങ്ങൾ ചെന്നിറങ്ങിയതാവട്ടെ 

ദശാശ്വമേദ് ghat ലും. അവിടന്ന് നടന്നു നടന്നു അസി ghat ഇൽ എത്താൻ 2-2.5 കിലോമീറ്റർ നടന്നു. രാവിലേ ആയത് കൊണ്ട് അതികം ആളുകൾനൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് കഴിഞ്ഞ് പിന്നെ ഞങ്ങൾ 2-3 മണിക്കൂർ ക്യൂ നിന്ന് കാശി വിശ്വനാധ് അമ്പലത്തിൽ പോയി. ഒരു മിനിറ്റ് പോലും മര്യാദക് തൊഴാൻ പറ്റിയില്ലെന്നു മാത്രമല്ല, പ്രതിഷ്ഠ പോലും കണ്ടില്ല. അങ്ങനെ ദുഖിച്ചു തിരിച്ചു നടന്നപ്പോളാണ്  റൂമിലെ അപ്പുറത്തെ ബെഡ് ഇലെ ചെക്കൻ രാത്രി ക്യൂ ഉണ്ടാവില്ല ന്നു പറഞ്ഞത് ഓർമ വന്നത്, അങ്ങനെ രാത്രി വീണ്ടും വരാമെന്നു തീരുമാനിച്ചു ഞങ്ങൾ റൂമിലേക്കു പോയി. ഒന്നുറങ്ങി എണീറ്റപ്പോഴേക്കും രാത്രി ആയി. രാത്രി അയാൾ പറഞ്ഞപോലെ തിരക്കൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അന്നും അതിനടുത്ത ദിവസവും ഞങ്ങൾ രാത്രി പോയി തൊഴുതു.

ട്രെയിൻ ടിക്കറ്റ് കൺഫേം ആവാത്തതിനാൽ ഞങ്ങൾ ബസ് ടിക്കറ്റ് ബുക്ക്‌ ചെയ്തു. അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ ബോട്ട് റൈഡ് നു പോയി. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു ദിവസങ്ങളിലായി ആളുകളെ ദഹിപ്പിക്കുന്നത് ഞങ്ങൾ പലതവണ കണ്ടിരുന്നു. എന്നാൽ ബോട്ടിങ് നു ഇടയിൽ കണ്ട ഒരു കാഴ്ച എന്നെ അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ഞെട്ടിച്ചു കളഞ്ഞു. മുഴുവനായി ദഹിപ്പിക്കാത്ത ശരീര ഭാഗങ്ങൾ ഗംഗയിൽ തന്നെ ഒഴുകിവിടും എന്ന് ഞാൻ ഇതിനു മുൻപും കേട്ടിരുന്നു. എന്നാൽ ആ കാഴ്ച അതിദാരുണമായിരുന്നു.

800 രൂപക്ക് വാക്കുറപ്പിച്ചു ഞങ്ങൾ ബോട്ടിങ് തുടങ്ങി. പക്ഷികൾ ക്കു സേവ് കൊടുത്താൽ അവർ ബോട്ടിനടുത്തു വരും.മിക്കവാറും എല്ലാവരും ഫോട്ടോ ഷൂട്ട്‌നായാണ് ബോട്ടിങ് നടത്തുന്നത്. ഗംഗയുടെ മറുകരയിൽ ഒന്ന് രണ്ടു പശു ചത്തുകിടക്കുന്നത് കണ്ടു. അങ്ങനെ തുഴഞ്ഞു പോകുന്നതിനിടെ ഒരു സ്ത്രീ മരിച്ചുകിടക്കുന്നത് കണ്ടു. ദൂരെ നിന്നാണ് കണ്ടതെങ്കിലും ആ കാഴ്ച ഞാൻ വ്യക്തമായി ഓർക്കുന്നു. ആദ്യം എനിക്ക് അത് അവിശ്വസിനീയമായി തോന്നി. ഒരാൾ മരിച്ചു കിടക്കുന്നു, അതെ തീരത്ത് ആളുകൾ നടക്കുന്നു, ഒട്ടകസവാരി നടത്തുന്നു. അതെ പുഴയിൽ ആളുകൾ കുളിക്കുന്നു, ഞങ്ങൾ ബോട്ടിങ് ചെയ്യുന്നു, ഫോട്ടോ എടുക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ ബോട്ട് തുഴഞ്ഞിരുന്ന ആളോട് ഞാൻ അതൊരു സ്ത്രീയാണോ എന്ന് ചോദിച്ചു. അയാൾക് പ്രത്യേകിച്ചു പുതിയ കാഴ്ച അല്ലായിരുന്നിരിക്കണം അത്. ഭാവബേദമന്യേ അതെ എന്ന് അയാൾ മറുപടി പറഞ്ഞു വീണ്ടും തുഴയാൻ തുടങ്ങി. എന്റെ ഞെട്ടൽ മാറിയിരുന്നില്ല. എന്തുകൊണ്ടാണ് ആരും ഒന്നും ചെയ്യാത്തത്, പോലീസ് വരാത്തത് എന്നിങ്ങനെ എന്റെ സംശയങ്ങൾ ക്കൊക്കെയും നിസംഗതയോടെ അയാൾ മറുപടി പറഞ്ഞു. അതെല്ലാം അവിടെ സ്വഭാവികമായ കാഴ്ചകൾ ആണത്രേ. ആ ശരീരം പട്ടിയോ പൂച്ചയോ കഴിക്കുമെന്ന് അയാൾ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ഞാൻ പകച്ചുപോയി. ഒരാളുടെ ജീവന് ഇത്ര മാത്രമേ വിലയുള്ളൂ എന്നത് എനിക്ക് അവിശ്വസിനീയമായി തോന്നി. അതേ ഗംഗയിൽ ദീപം ഒഴുക്കി ഞങ്ങൾ തിരിച്ചു റൂമിലേക്കു പോയി. 

ഉണ്ണിയും ഷബാനയും പോകേണ്ട restaurants ന്റെ പേര് വരെ കണ്ടുപിടിച്ചാണ്ട്രി  ഈ ട്രിപ്പ്‌ പ്ലാൻ ചെയ്തത്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അവരെ ഫോളോ ചെയ്യണ്ട ജോലി മാത്രമേ ഞങ്ങള്ക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അങ്ങിനെ വാരാണസി സ്പെഷ്യൽ ചാട്ട് ഉം, കുൽഫി falooda യും malayio യും പൂരി ബാജി യും എല്ലാം ട്രൈ ചെയ്ത് ഞങ്ങൾ 4 ആം ദിവസം ഉച്ചക്ക് വണ്ടി കേറി. 

ആകെ മടിപിടിച്ചു thallavibe ആയിരുന്ന എനിക്ക് വീണ്ടും ജീവൻ വച്ചപോലെ ആയിരുന്നു ഈ യാത്ര. ഈ യാത്ര തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഇനി യാത്രകൾ മടുത്തെന്നു തോന്നിയ എനിക്ക്, യാത്രകൾ ഒരിക്കലും മടുക്കില്ലെന്നും, ഇനിയും ഇനിയും ആയിരം യാത്രകൾ തീർക്കാൻ ബാക്കിയുണ്ടെന്നും, ഈ യാത്ര എന്നെ ഓർമിപ്പിച്ചു.

6/12/24

The idol within

In forgotten stories, I wore a mask,

Seeking praise, but feeling lost.

A dream revealed an ancient shrine,

An idol's face, my own divine.

In mirrored depths, my soul took flight,

Embracing inner light.

No longer searching, I found my way,

To love myself, each passing day.

The seeker and sought became one,

My heart, the shrine, where love is won.

No longer lost, I stand anew,

Loving myself, through and through.

My perfect Tiny Big World!

I was thinking about what to write during this time, less than 10 days before my wedding. And I really don't know what to write. I don't know how girls feel during this time; I don't remember any stories from my friends. But I feel so very blank.

When I was young, I always wanted people around me. I always used to keep my room open so that more friends could come in, so that I could listen to them. While I was in college, at home, in family functions... but lately, I don't even have the need for people.

How perfect I feel in this tiny world of mine with Sabir and Shalini and our daily chit-chats, daily routines, the coffee from Hotspot, late-night talks, and everything about it, the occasional calls from Megha, Fida, Hari, or Unni. How I don't seek anything more than a call from achan amma and Hari, a call from Vimal when, by the end of the day, and a good morning text as I wake up to a new day. A part of me wonders at the peace that I have with these teeny-tiny gestures and the trouble that I get into when a breach happens to that.

How I am so perfectly peaceful at this space that I don't even have the need for a change; rather, I resist this change at many levels. Even when I love Vimal this much, I hesitate at this change. 

But then, this can't be forever; things will have to change, things will change, and maybe at some level, I fear loving Vimal more. What if I seek more? What if this perfect feeling of now feels incomplete eventually? What if I seek more time, more love, and the constant presence? The fact that if we start seeking more, we can only disappoint ourselves and burden the other person, either with love or expectations. I hope nothing changes after this marriage more. 

Shubin sir told me I will be a different person after marriage; I hope that doesn't happen.

I hope I don't lose myself to love again; I hope I don't love Vimal to a point where I burden him with it. I hope I don't lose what I have with my friends or family now. Because life is perfect now. I hope this marriage doesn't change it, even though I know it's all going to change – hopefully for the better! 

1/9/24

Tirur

The Brutal silence.

It hurts me to even think about the pain the girl, a girl just like me, a girl just like any of us, went through only to succumb to death. And I cannot forget the terror she must have gone through for hours. I cannot even imagine the helplessness she must have felt. It aches my heart. I feel physical pain just thinking about it. And more than all of it, I cannot imagine the mindset of the people who are trying to cover this up. Every official who tried to protect the real culprits is terrifying to even live in this world as a woman.

I still remember the shock I had from the incidents I have faced in my life. From the guy who grabbed me inappropriately on the bus when I was 9 years old, to the guy who flashed his private parts while I was watering my garden when I was 13, to the guy who grabbed my back while I was stepping out of a theater after a late show... To every other guy who made me feel like I was in hell, to every eye that followed and scared me.

And when I can't even forget such incidents yet, how can this girl, any girl who had to go through it, whether she survived or not, face those moments? And how do the ones who survived live with that memory? It just breaks my heart. And even more unacceptable is how the world responds to this. I hardly saw any news about this in the last three days. I hardly saw any posts about this except for the doctors protesting. The media is only interested if it involves a religious plot or a famous person, or something that have a news value according to their standards.

I don't understand why a woman, any women, getting raped is not news. Why is there no agitation? Is the intensity determined by the profession of the victim, the religion of the victim, or the culprit? Why is this not even a  news? I saw no one but the medical fraternity raising their voice against this. For whom are these doctors working relentlessly? Is it worth saving lives of the public who don't have the responsibility to at least raise their voice against a brutal, horrific rape?

"It's not just about a doctor being raped in a hospital; it's not just about the safety of a doctor during night duty. It's not about day or night, it's not about a woman in religion X getting raped by a guy in religion Y, nor is it about a girl wearing a white coat or shorts. It's about any girl in this country - whether she's a doctor, engineer, farmer, sweeper, or actress. It's about any woman, in any religion, in any proffesion, in any state with any political party ruling, in any dress she chooses to wear, at any time of day or night. It's not about anyone's personal interest, it's not about the TRP rating.

A WOMAN IS RAPED ! Is important and brutal enough to for this nation to raise its voice, it should be! without judging the victim by her name, profession, religion, politics, state, time of the day or length of the dress. it's about the basic right of every woman in this country to live without fear, under any circumstances, anywhere, and at any time. It's about the fundamental human right to live without fear.

It's  about the pathetic state of our country, the incompetency of our judicial system, and the cruelty of a world that has remained silent in the face of injustice for far too long."

In these situations, the rapist is not the only villain; those who question the victim are equally culpable. Why was she out at night? Why was she with someone else? Why did she wear shorts or a tight dress? Why was she alone in a seminar room? The truth is, it's all of us who failed to take action or speak out against injustice that share the blame.Its everyone who slept without even feeling that pain, without empathy, everyone who closed eyes towards every such incident, who share the blame.

Why is this society this way? How can anyone who tried to cover up this sleep, eat, or even be alive? And there is no discussion about the one who did this. They are worthless to even be a topic of discussion.

Bhopal

A Happy Thought Block

My words flow most freely when sorrow's tide rises, or when the muse whispers sweet nothings in my ear. As my friend so astutely observed, I dwell in a realm of fantasy, where reality's harsh light rarely pierces the veil. In dreams, I find solace, for they are the balm that soothes my soul. Yet, of late, my daydreams have dwindled, my pen has faltered, and my brush has gathered dust. These creative expressions were my refuge from the world's cruel grasp. But now, with peace of mind as my companion, I no longer need to escape. The fragments of my life are slowly coalescing, and though the future's horizon remains shrouded in mist, the present is bathed in a warm, golden light. 

But lately, I've also come to realise that my realities were prettier than my dreams, though I was blind to see it. I yearn to be that little girl again, surrounded by the love and warmth of my family, in the comfort of our home, with my parents, grandparents, and Hari. Life was perfect then, but now, time flees, and I barely have a moment to share with them. 

In the darkest recesses of my past, I donned a mask of happiness to convince myself, not others, that I was whole. But time has woven a tapestry of transformation, and I am awestruck by the magic that resides within us all.

Bhopal

14/7/24

Spring!

Last night I slept under the thunder storms and pouring rain,

in the dark, all dark around !

In the darkest damp corner of some soulless city! 

How long it’s been here?

Someone asked.

I couldn’t recollect.

It’s been almost ever I replied

Yea, it’s been so long, more than a decade? Centuries may be! So long!

My legs were too weak to wake up, to look around, to escape!

Who asked that? I couldn’t see, nor  that I cared! 

Suddenly next day

I wake up to the ray of light piercing my eyes,

through the hanging golden shower, a humming bird was peeping!

The spring!  The Gulmohar, golden shower! 

The chirping birds and the clear blue sky! 

I’m no more under the storm. 

It’s no more dark

It’s spring !! Spring!!!

Bhopal

12/05/24

A Letter to 15 year old me!

 

എത്രയും പ്രിയപ്പെട്ട നിനക്ക്,

ഒരിക്കൽ എങ്കിലും തിരിച്ചു വരാനായിരുന്നെങ്കിലെന്നു ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കാത്ത ദിവസങ്ങളില്ല. നമ്മുടെ മുറ്റത്തെ തെച്ചിയും തേന്മാവും കിണറ്റിൻ കരയിലെ കുറ്റിമുല്ലയും പാടവും നെല്ലിപ്പൂക്കളും ഞാൻ ഇടയ്ക്കിടെ ഓർക്കുന്നു. സ്വപ്നത്തിൽ തുമ്പിയും, വെള്ളയിൽ കറുത്ത ചായം ചിന്നിയ വലിയ ചിറകുള്ള ചിത്രശലഭങ്ങളും, മഴയത്തു പൊങ്ങി വന്നു, നമ്മുടെ ചിമ്മിനി വെളിച്ചത്തിൽ നീറി ആത്മഹൂതി ചെയ്യുന്ന ഈയാംപാറ്റകളും എന്നെ ഇടയ്ക്കിടെ വിളിച്ചുണർത്തുന്നു. രാത്രി ഞെട്ടി എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ ഈ ശൂന്യത എന്നെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു.

നമ്മൾ കണ്ട സ്വപ്നങ്ങളൊക്കെയും സ്വപ്നങ്ങളായിത്തന്നെ അവശേഷിക്കുകയാണല്ലോ!  കാലങ്ങളിലായി കാടുപിടിച്ചുകിടക്കുന്നു ഈ  ചേമ്പിലകൾക്കിടയിൽ എവിടെയോ ഒരു താമരക്കാട് ഒളിഞ്ഞു കിടക്കുന്നുണ്ടാവുമെന്നു ഞാൻ സ്വപ്നം കാണാറുണ്ടായിരുന്നപോലെ സ്വപ്ങ്ങൾ എപ്പോഴും മായ തന്നെ! നമ്മൾക്കിടയിലെ ദൂരം വല്ലാതെവകൂടി വരുന്നതായി തോന്നുന്നു.നാട്ടിൽ വരുമ്പോഴൊക്കെയും ഞാൻ അവിടെയൊക്കെ നിന്നെ തേടിനടന്നിട്ടും കണ്ടുകിട്ടുന്നില്ലല്ലോ!കുളപ്പാളകടവിലും, മാവിന്ചോട്ടിലും, അമ്പലക്കടവിലും, അമ്മമ്മയുടെ വീടിന്റെ തെക്കേത്തൊടിയിലും എല്ലാം നോക്കി നോക്കി ഞാൻ തളർന്നിരിക്കുന്നു.

എല്ലാം മാറിയിട്ടും ഒന്നും മാറാത്ത പോലെ! നാട്ടിലൊക്കെ വലിയ കടകളും, രാത്രിയും പകലും റോഡ് നിറയെ ആളുകളും, നമ്മുടെ  പാടം മുഴുവൻ വീടുകളും ആണിപ്പോൾ. വാടകവീട്ടിൽ ഇപ്പോൾ പണ്ടത്തെ പോലെ തന്നെ രണ്ടു ചെറിയ കുട്ടികൾ ഉണ്ട്. അവർക്കെന്നെ  വലിയ കാര്യം തന്നെ. പഴയപോലെ അമ്മയുടെ വണ്ടിയുടെ പിന്നിലിരുന്നു ഞാൻ ഇപ്പോഴും തീരൂരിലും ഓഫീസിലും പോവാറുണ്ട്. പോയി വരുമ്പോഴൊക്കെ കെ ആർ ബേക്കറി യിൽ നിന്ന് അമ്മ ജ്യൂസ് ഉം പഫ്സ് ഉം വാങ്ങിത്തരും. വരുന്ന വഴി ക് പൂഴിക്കുന്നു എത്തുമ്പോൾ മാമനെ കാണും. മാമൻ പഴയ പോലെ തന്നെ ആക്ടിവയിൽ ഇരുന്നു ഫ്രണ്ട്സിനോട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ടാവും. അമ്മമ്മയും അമ്മച്ചനും  പോയി! എന്നിട്ടും ഇപ്പോൾ അച്ചുവിന്റെ കുട്ടികളെ കാണാൻ ഞാൻ അവിടെ പോവും. തിരികെ വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ അച്ഛൻ ടി വി കണ്ടോണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ടാവും . 

എല്ലാം പഴയ പോലെ തന്നെ ആയിരുന്നിട്ടും പഴയ പോലെ ഇവിടെ ഇപ്പോൾ ഒന്നിനും ഭംഗി തോന്നുന്നില്ല. കണ്ടു പഴക്കം ചെന്ന ഈ വഴികളും പരിചിതമായ മുഖങ്ങളും എനിക്ക് അന്യമായി തോന്നുന്നു. ചവിട്ടി നിൽക്കാൻ ഒരു ഭൂമിയില്ലാതെ എത്തിപ്പിടിക്കാൻ ഒരാകാശമില്ലാതെ അപരിചിതമായ ഏതോ വഴിയിൽ ഒറ്റപ്പെട്ട കുട്ടിയെ പോലെ ഞാനിവിടെ നഷ്ടപ്പെട്ട് പോയിരിക്കുന്നു.

നമ്മൾ പണ്ട് കാണാറുണ്ടായിരുന്നു സ്വപ്നം നിനക്കോര്മയുണ്ടോ? പല നിറങ്ങളിലുള്ള കെട്ടുപിണഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഒരു നൂൽ കൂമ്പാരം നമ്മൾ കെട്ടഴിച്ചു നിവർത്താൻ നോക്കുന്നത്? ഞാനിപ്പോഴും ആ സ്വപ്‌നം കാണാറുണ്ട്. നേരെയാകും തോറും കെട്ടുകുടുക്ക് കൂടിക്കൂടി വരും. ആ സ്വപ്നം നമ്മുടെ ജീവിതം തന്നെയെന്ന് എനിക്ക് ഇപ്പോൾ മനസ്സിലാവുന്നുണ്ട്.

എത്ര വെള്ളമൊഴിച്ചിട്ടും തളിർക്കാത്ത ഇലകളെയും താലോലിച്ചിട്ടും പൂക്കാത്ത മരങ്ങളെയും നോക്കി നോക്കി, പിന്നെയും പിന്നെയും വെള്ളവും വളവും നൽകി താലോലിച്ചും ഓമനിച്ചും ഈ ജീവിതം അങ്ങനെ അങ്ങ് തീർന്നുപോവുമെന്ന് ഇടക്കൊക്കെ തോന്നും. ചുറ്റിലും നമ്മുടെ വെള്ളം കാത്തുനിൽക്കാതെ തളിരിട്ട്  തണലായ മരങ്ങളും, താലോലിക്കാൻ ഒരു കരം കാത്തുനിൽക്കുന്ന പൂമരങ്ങളും കാണാം. അങ്ങ് ദൂരെ പൂത്തുലഞ്ഞു സുഗന്ധം പരത്തുന്ന കല്യാണ സൗഗന്ധികം കാറ്റത്തു പൂക്കൾ പൊഴിച്ച്, വെള്ള പരവദാനി വിരിച്ച് എന്നെ വിളിക്കുന്നു. പൂക്കാത്ത മരങ്ങൾക്കും തളിരിടാത്ത ഇലക്കൾക്കും നന്ദി പറഞ്ഞു മനസ്സിൽ നമ്മൾ തീർത്ത പൂന്തോട്ടത്തിനു വിട പറയേണ്ട സമയമായിരിക്കുന്നു. മാറ്റമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ശാശ്വതമായില്ലെന്നു നമ്മൾ വായിച്ചത് എത്ര ശരി തന്നെ!!!

എന്ന് സ്വന്തം ദീപ.

Bhopal

09/05/24

Yellow!!

                                   

If a superpower or god exists in this endless universe, his greatest gift to us, in my opinion, would be to help us choose the proper individuals to enter our lives. However, being a human, I frequently fail to recognize what is right and wrong. However, how can one judge the morality of another human being? Is it better or worse? 

Therefore, the important thing is to find the right people for you rather than a good or bad person, as we are all humans and will inevitably have our own imperfections and toxic personalities.

The loveliest thing about life, though, is how jigsaw pieces fit together—people can find a place in your imperfections and perfections. Does it, however, happen automatically? Do we simply meet folks and instantly feel at ease? similar to how childhood movies led us to believe? I suppose not.

Despite all the odds, you will discover that, before you met the people with whom you ultimately felt at home, both the right and incorrect individuals formed you to be the person you finally were. This is true whether you choose to believe in destiny or in the idea that everything is up to my decisions. If you follow destiny, everything that has occurred to you in the past has shaped you into the person you are, enabling you to meet the people of your life at last. If you choose the "my life, my decision" theory You select the people who most closely resemble the person you have become as a result of your past experiences.

According to what I've read, Vincent Van Gogh thought eating yellow paint would make him happy. He believed that beyond all reasonable doubt. Many people serve as our yellow paint, and despite our knowledge that doing so will only make things worse rather than happier, we continue to eat yellow paint, mistakenly believing it to be our yellow umbrella. Whether someone is genuinely your yellow paint or the yellow umbrella we have been looking for our entire lives is the biggest conundrum.

However, time will tell you what someone was  to you, and hopefully, we'll figure out all of our yellow paints, and in the end, all of our yellow umbrellas may find us safely and securely.

The Loop!!

I wake up to these unsettling dreams at the break of dawn; 

They elude my sleep, hurt my heart,

Cause me to cry uncontrollably, make me doubt my existence,

And make me wonder what life is all about.

Then, the sunlight pierces my watery eyes, and I look around;

There are colors and butterflies;

The day soothes me, heals my heart, fills me with love,

And makes me want to live as though I were thirsty for life.

And then, the darkness pierces my heart as it engulfs the sky; my heart hurts,

And my soul hides in the corner of some darkness I am not even sure of.

And I force myself to nod off. 

Then, once more at daybreak, there it is yet again—the Loop!

 

A Break!

Some days life feels effortless, and some days it feels way too tough. Today, I wasn't sure how to categorize it.

I woke up to the worst of some thoughts, and yet the day ended up okay. Our plan to go to Sathpura National Park didn't work out well, so somehow we reached Sanchi.

Sanchi Stupa was built in the 3rd century BCE by the emperor Ashoka and house the ashes of the Buddha. The simple structure was damaged at during the 2nd century BCE.

Me, Navya, Ancy, and Rukhiya have been there five years before, and here we are again!!. A lot of things changed, and many things didn't change at all in the last 5 years.

But life is not getting smooth somehow, but is life smooth ever? It's not supposed to be smooth.

But yea! You always have the freedom to choose the problem you want to go through.

You will get old anyway, but you have the option to choose how to do it. And since there is no way to live without a problem, all you can do is choose the pain you want to go through, choose the happiness you are going to sacrifice, choose the dream that you are going to pursue, the one you are gonna throw it away forever.

It's all about the choice, isn't it?

2023!

      

Chaos reigned at the start of 2023; I didn't know where to start or what to do, and everything was unclear. My career and the agony of a broken heart were causing me great distress. I was living with Navya on New Year's Eve. We sipped a couple of vodkas on our balcony while watching the crackers pop in the night sky.

 We then wished a happy New Year to the paddy field that faced our balcony. 

I boarded a train to Taj Mahal in the evening because I was itching to move. The train arrived nearly three to four hours late, and the memory of that bitter cold is still with me.

After coming back from Taj Mahal, I brought a scooter and started my job here. I hated going to college; I really did, and I used to tell Navya that I would resign. Doing a job that doesn't give you any satisfaction is one of the worst things in life. By March, I had planned my trip to Kashmir and spent 7 days there. Within a month, things turned upside down, with me going through anxiety and depression. I called Chettan and told him that I was depressed over something, which doesn't have relevance anymore, but he took me home and looked after me for a whole month. Thambi was also there at home for one month on vacation. After almost one month of hibernation at Navyas, I went back to my hostel room. After coming back, it was hangama here, which finally took me to a psychiatry ward and later back to my home.

I got to meet a lot of good people during this period, among whom I am most thankful to my friend Jithin, who was there through the whole of those tough days, and I cannot thank you enough for helping me through that time. By the time I came back, Sabir was here. The next three to four months were uneventful, with some good days with me, Sabir Afreed, Rishika Navya Chettan, and Shunnu, with Unni always a call away. I made two new friends in between Athul and Gokul. All of these people I am grateful for for cheering me up and helping me get out of the many shitstorms I have been going through.

Surprisingly, almost at the end of the year, I got Vimal. Although it was a decision I made due to circumstances, I am incredibly grateful for the events that brought me to you. Even though the huge travel plans I made with Hari this year didn't turn out well, we managed to cover Jaiselmer somehow. I was both the happiest and the saddest this year. Even though I most likely damaged my parents the most this year, I am grateful to Amma for shielding me from choices that I otherwise would have made. nothing but grateful for 2023!!!